اشعار عربی و فارسی

من از ان حکمت پیرم, چنین غمناک می ایم..

به یک گندم فریبم شد, که از افلاک می ایم..

 مرا با باده ی خوبان, به جام عشق شوریدند..

شرابی دادنم هر دم, دلی بی باک می ایم..

 نشانم را اگر پرسی, نشان از من نمی اید..!

 نشانی داشتم اما, نشد ادراک می ایم..

 بدان ای مرکب دریا, من از ساحل گریزانم..

که من ولگرد دورانم, ز بوی خاک می ایم..

 تن بیگانه ی گورم, ز باده مست گردانید..

که من از عالمی دیگر, به عشق پاک می ایم..!  

   شاعر, مجاهد ظفری